12,5 jaar getrouwd

"Schat, wil je vanavond je trouwjurk passen?" Even later: "Uhm, het is het handigste als je vanmiddag al je trouwjurk past." Ik lees een appje dat per ongeluk in de verkeerde groep is geplaatst: 'morgen om 10u is iedereen er.'

Eind van de middag: "Morgenochtend moet je om 9.45u klaarstaan. Met je trouwjurk aan, je haren mooi; zeg maar zoals je toen was. En Yonna moet ook mooie kleren aan."Ik:

Pas ik m'n trouwjurk nog? Heb ik überhaupt nog een panty zónder ladder in de kast? Welke kleren van Yonna zitten er níet in de was? Trouwschoenen: is zwart ook goed?! En nog iets met ondergoed dat speciaal passend was bij de jurk dat ik natuurlijk al láng niet meer heb. Op de ochtend zelf, weer de ongemakkelijkheid van 12,5 jaar geleden. Zo'n verkleedpartij, alle poespas er omheen. Weer even in het middelpunt staan. Van mij hoeft het niet. Doe maar gewoon. Maar als ik Arthur samen met Yonna beneden aan de trap zie staan met een serieus prachtig bruidsboeket in zijn hand - dat echt vele malen mooier is dan de flop van 12,5 jaar geleden - dan voel ik trots, dankbaarheid en veel liefde. Wat een prachtvent is hij toch dat hij dit fixt, terwijl hij heel ziek is. Een fotograaf en auto met chauffeur zijn geregeld. We gaan even naar een plek van toen en maken eenzelfde foto. Om te vieren. Om te herinneren. Beter kunnen we het niet herbeleven. Met krukken en - ondanks een flinke dosis aan medicatie - veel pijn doet hij dit. Wat een kanjer! Dankbaar voor de 12,5 jaar met hem.

#12,5jaargetrouwd #Godisgenadig Photocredits: Paulien Hak Fotografie